Przez dziurkę od klucza Św. Andrzeja

W jesienną noc cisza gra,
między drzwiami miłość trwa,
płyną frazy strumieniem nęcąc sny,
zmysłowy dryg, słodycz ust,
ponętny wzrok, jędrny biust,
splot uścisków upojnie rozkoszny.

Kochankowie bez wstydu
miotają się z obłędu.
Dłonie szyję muskają, kark pieszczą,
biodra tańczą, ciała drżą,
lubieżności wciąż krążą,
żądze zmysłów z frenezji aż wrzeszczą.

W dziurce klucza znika cień,
za oknami wstaje dzień.
Błoga słodycz zasypia szczęśliwa,
zakochanych zespala,
ogień pragnień rozpala,
a patrzącym tęsknotę przyzywa.

Kasia Dominik