W szczelinach historii

Czas rozpaczliwie zawodził
w nagrobnych chryzantemach,
świat przeklinał demony wojny,
kiedy szpony drapieżców
darły Orła Białego na strzępy,
kiedy buciory Wehrmachtu
bezlitośnie deptały polskie mogiły.

Krwawe to dni nastały,
nad kraj Lacha zleciały się sępy.
Ruczajem płynęły łzawe pożegnania,
modlitwy bezradnych matczynych ust.
W tantalskich mękach ginęli Ci,
którzy nim życia smak poznali,
z krzyżmem na czole ruszyli w bój.

W ogniu tonęły kolejne bastiony:
Gdańsk, Warszawa, Kraków.
Z budynków z czerwonej cegły
szary dym gasił błękit nieba.

Lata nazistowskiej okupacji,
czerwonego terroru i poniżania,
snuły się w zakamarkach lasów,
mekce ruchu oporu,
kiedy jesienny wiatr unosił
ryk syren i huk karabinów,
kiedy dni chylące się ku ziemi
upadały pod widmem śmierci.

Kres nadwiślańskiego plemienia był bliski,
patologicznie szybka dorosłość pożerała
rychło przerwane dzieciństwo,
aż godzina chwały wybiła
i niezłomni pokonali Lewiatana,
w niwecz gromiąc siermiężną bestię.

Po tych wszystkich latach
etui pamięci wciąż przechowuje
kolejne rocznice wsadzone w ramy,
które przypominają o ojcowiźnie,
o biało-czerwonych bohaterach,
o zapachu wiejskiego chleba

Kasia Dominik