Szemrana pieśń Cygana

gdy we śnie żółty błysk
psuł wzrok – wychrypiałem;
czasie! stul głupi pysk,
świt mądrość udaje.
coś rankiem poszło źle -
humor mi nie wraca;
wciąż machorą kaszlę
i dalej mam kaca!

Ech, raz, i jeszcze raz,
wiele, wiele razy -
już pora by rzec pas,
i żyć bez urazy.


Bar krył zieleń cerat
pod serwetą białą.
raj, co głupich zbiera,
jak ptak w klatce stałem.
w kościołach wiary tłok
i kadzidła palą,
choć niebo stąd o krok,
duszy nie ocalą.

Nie teraz, nie zaraz,
modły nic nie dają.
Rutyna i marazm
nieraz zamieszają.


skok na pagór obok -
niech zacznie się coś dziać.
olcha aż pod obłok
przed wiśnię pcha się, bladź.
więcej nic nie rośnie,
trawy tyle co nic –
krze byłyby znośne,
a tak, to jeden pic!

nie tak jak miało być,
nic nie chce tutaj grać,
ze złości - tylko wyć,
lub zakląć "kurwa mać"!

wzdłuż rzeki polem gnam,
w mroku i bez Boga,
prosto przez chabrów łan
biegnie moja droga.
tuż -tuż wyrasta bór
i dom Baby-Jagi,
jest topór, wisi sznur,
nie ma żartów, blagi.

nie tak to miało być
diabli by nadali
ani spać , ani pić
jakby świat się walił!

trakt depcze jakiś koń,
ospały i smutny.
wciąż zgroza muska skroń,
grozi los okrutny.
ani bar czy kościół
pociechy nie dają.
ludzie! czuję w kościach;
za nic tu nas mają!

Ech, raz, i jeszcze raz –
wiele, wiele razy,
raz po raz, cały czas
nie chowam urazy!

23.05.2010

Autorską „Pieśń Cygana” Włodzimierz Wysocki stworzył w 1968 r. Jej oryginalny tekst zawiera tyle idiomów, że
każda próba oddania zawartości emocjonalnej staje się zadaniem bardzo trudnym, bo przekłady są jak kobiety;
piękne nie są wierne – a wierne nie są piękne. Wielokrotnie, od czasu jak skończyłem dwadzieścia lat, mierzyłem się z tym problemem, oto efekt ostatniej próby, z 2010r.