Spotkanie z Innym - Wenecki kloszard

"Wenecjo moja Wenecjo” – tak wołał co rano
siedząc na kamiennej ławce przy Pałacu Dożów
każdego dnia pozdrawiał gołębie i płynące gondole
w mieście swoich przodków
krył się przed skwarem słońca w podcieniach murów
nadsłuchając opowiadań kamiennych ścian
poduszką było mu kilka gazet i plecak bezcenny
niedużo potrzebował do szczęścia
suchą bułkę i skibkę snu
tłum przed nim snuł się jak kolorowy film z Hollywood
czasem ktoś zapytał skąd przybył i dlaczego tu jest ?
on odpowiadał zawsze tak samo
„Wenecjo moja Wenecjo – kocham cię”

od wielu lat kamienna ławka pusta
krajobrazu miasta
pożegnał bezimiennego "Dożę"