znowu nisko jest niebo

gęste cienie jaskółek
wchodzą pod powieki

przed snem rozmawiam
z rzeką

płynie we mnie silnym nurtem
wymywa stare blizny
składa w całość obolałe tkanki

sklejam ciało rozdarte
przez demony rozbudzone
w głowie

resztki pamięci umierają
stopniowo

znowu nisko jest niebo