Ewangelia

Obdarowani, nie wyżyją z daru.
Skończą w urzędach, z niezachwianą wiarą
nudząc się, prosząc chleba powszedniego.
I nie zapyta żaden z nich - dlaczego.

A o szesnastej, kiedy w płaskim ślizgu
słońce sens traci na srebrzystej rzece -
pójdą, trzymając się za ręce. Przyzwą
tym gestem inną pamięć i pociechę.

Dni coraz bardziej zimne. Piszą
zbyt trudną powieść swoim dni znużeniem.
I tylko czasem dar ich mówi w ciszy
językiem ognia, wiarą w przemienienie.