Dzień pierwszy

Pociągłym ruchem spłowiałej tęsknoty,
której nadzieja obleka skrawek pożądania,
skrzące się tło, zamienia się w dotyk,
rysując cię taką do której się skłaniam.

Myślą uległą tak drżącą jak niegdyś,
zbłąkaną tak jakby zapomniała drogę,
objąwszy cię zimnym pokładem energii
odsączam z uczuć skostniały zarodek.

Tak niemo kruszę słów dławiącą chwilę,
ubiegłe wyrzuty, zaciśnięte w pięści.
Wyjąwszy z siebie nikłą sieć pomyłek,
codziennie przeżywam, na nowo dzień pierwszy.

nie tak się powinno, kroki te dochodzić,
wyjawiać powieki, zamykane z błędu,
gdy może dziś prawda znów oczy otworzy,
wykruszy obawy z stwardniałego lęku.

Powłoka sprawnie oplata zasłużoną ciszę,
tak gniewną że nawet szeptu nie dochodzi,
wynik zniesmaczony, jak skrada się słyszę,
wieczny oprawca, zuchwały czas złodziej.