Paciorki

Dokąd mnie strofy dziś poniosą,
pytam cicho serca swego.
Czy ku brzydocie cudzych spojrzeń,
czy ku otwarciu z niczego.

Dusza — choć w sercu zamieszkała —
prowadzi mnie z powrotem do niego,
gdzie dom odpoczywa na tęczy,
a kolory składają się w ciszę.

Grudniowy dzień ma wiele imion,
na tęczy zapisanych światłem.
Wierzę w Świętą Łucję,
w paciorki modlitwy bez końca.

Bo wszystko, co żywe — i ciche —
ma duszę dobroci:
żelazko stygnące po pracy,
wilgoć na skroni,
różaniec,
paciorki skromności.