Tylko my

Nie zrozumie nas nikt,
kto nie szedł po omacku
między wczoraj a jutrem,
niosąc w dłoniach drżące światło,
jak ostatni dowód istnienia.

Tylko my znamy język,
którym mówi cisza,
gdy zapada między sercami
jak noc - nie po to, by dzielić,
lecz po to, by oświetlić prawdę.

Zbierałam liczne słowa
jak rozsypane gwiazdy -
zbyt ostre, gdy boli,
zbyt piękne, gdy wierzę,
że jeszcze potrafimy wracać.

A jednak idziemy dalej,
trochę połamani, trochę bardziej ludzcy,
unosząc nad głową
kruchą, a jednak nieśmiertelną
pieśń o nas.

I choć świat ma krótką pamięć,
a ludzie długie języki,
to nasze milczenie jest domem -
a w nim
wciąż bije wspólne echo.