Wierzbówka

Znalazłam piękno przestworza —
to niebo, obłoki i gwiazdy,
z jednej materii utkane:
wierzbówka, kwiat ogrodu, malwy.

Wierzbówka w kolorze różu,
pianino, tercet, Mediolan, gondola —
siadasz na łodzi jak harcerz,
w dłoniach światło i cisza.

Wierzba zna swój kolor
i przepis na spokój.
Tu jest to miejsce —
tu zasiadam.

Biorę jak bierki,
wybieram łopatką swoje menu:
modlitwę i duszę,
gest, spokój, oddech.

Patrzę na nurt fali,
na przypływ —
i oznajmiam światu,
na zawsze:

ten, który kocha bezimiennie,
niesie uśmiech
i podarunki
na wietrzność.