Me and my monkey | version: 30.10.2011 08:49

Μας πιάσανε. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Το περιμέναμε.
Τα πόδια μας είχαν κοντύνει. Βολτάραμε μέχρι το Άλσος κι επιστρέφαμε.
Μας περίμεναν στην είσοδο του σπιτιού. Πέρασαν βραχιολάκια και στους δυο μας.
Αρνηθήκαμε υπεράσπιση στην δίκη.

- Ορκίζεστε;
- Ορκιζόμαστε.
- Κατηγορήστε για παράβαση του νόμου περί ονείρων.
- Είχαμε ένα όνειρο…

«Ένσταση», φώναξε η πολιτική αγωγή. «Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, πέθανε από αυτό».

- Δεκτή. Συνεχίστε κατηγορούμενοι.
- Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο, ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

«Ένσταση. Ο Έντγαρ Άλλαν Πόε, ήταν ελεύθερος. Όπως και τα Διάφανα Κρίνα που το μελοποίησαν ».

- Δεκτή. Έχετε ακόμα δύο ευκαιρίες να πείσετε τους ενόρκους.
- Αθώος…., είπαμε με μια φωνή.

«Ένσταση. Ο Τομ Γουέιτς είναι τρελός. Κανείς δεν είναι αθώος στα όνειρα του».

- Δεκτή. Last chance, Billy the Kid.
- Ok! Dream is over.

«Βλάσφημε ! Ιερόσυλε ! Κουμουνιστή! Άθεε! Ένσταση κύριε πρόεδρε. Επικαλούνται τον Τζον Λέννον μέσα σε αυτή την ιερή αίθουσα»;

Καθίσαμε στο παγκάκι μέχρι ο πρόεδρος κι ο εισαγγελέας να αποφασίσουν.
Μουρμουρούσαμε το «Deep in a dream», του Τσετ Μπέικερ.

- Είκοσι χρόνια θα φας, μωρό μου.
- Κι η μαϊμού;
- Θα σας χωρίσουμε. Θα αθωώσουμε την μαϊμού λόγω R.E.M. (*) Έχεις μια τελευταία ευκαιρία να σώσεις το τομάρι σου.
- Αυτή φταίει. Αυτή με παρέσυρε. Γι’αυτήν είναι όλα μου τα ποιήματα.



(*)Rapid Eye Movement sleep