SZPITALNE UPIORY

Na salę chorych sen nie przychodzi
chociaż zagląda ciemność.
W ciemności budzą się upiory
charczącym kaszlem
zapluwającym zlew krwistą flegmą
bo nie ma spluwaczki.
Na pierwszym łóżku fekalia
tańczą po prześcieradle
znacząc swe kroki brązowymi plamami
a mocz zamiast do "kaczki"
trafia na podłogę.
Smród złość roznosi po sali,
więc o drugiej w nocy
zapala się światło i jakiś głos mówi,
że z moczem to trzeba do pielęgniarki
i to z rannym, a nie nocnym.
Ten od moczu nie słucha -
jest pełnosprawny
a jego sikanie zdrowe, a nie ranne
tylko zbyt swobodnie się puszcza...
Następne łoże jest łożem boleści,
zawałowy ból wierci dziurę w brzuchu
maskując się pod woreczkiem żółciowym
podłoga drży (dziesięć w skali Richtera)
gdy nad nią się toczy walka ze śmiercią.
Leżący pod oknem
z głową nakrytą prześcieradłem
od upiorów się dystansuje
bielutkim parawanem...
nie grozi mu bezsenność
ciszą swego jestestwa