Zbawienie w łyżeczce cukru

zimnymi palcami
przez krzyż twój Panie
modlitwy swoje
przepuszczam

oczy spoglądają
na krople krwi
spływające wzdłuż
wczorajszych wspomnień

zmierzch zagubił się
na dnie jeziora
tam gdzie księżyc
przeklina kolejną
noc

i własną śmierć
w objęciach rodzącego się
dnia

nie ma splecionych
ciał
utkanych w gobelinie
traw

schowały się w poezji
marzenia samotnie
by odrobinę człowieczeństwa
zachować po drugiej stronie

pociąg już długo się
spóźnia

wagony
splecione jak
różaniec odmawiany
za ołowiane dni
w ciemnych komnatach szpitali

widziałem tam
chore dusze
tylko kawa smakowała
wczorajszymi łzami

jakby troszkę cierpka
posłodzę
licząc na to że ta jedna łyżeczka

zbawi świat