Jak Munch

Wykrzycz to,
nieporadnie
jak Munch.
Niech cień zamrze w południowym słońcu,
rozpostarłszy skrzydła
na widnokrąg,
od dna piekła odbitym blaskiem.
Krzycz, tylko ja usłyszę,
nikt nie słyszy prócz mnie.
Zamknięty w ognistej kuli
czas wróci na swoje miejsce.
Nie powiedzą ludzie
- patrzcie, jak idzie powoli,
widać, że dusza w niej spłonęła
w południowym słońcu.