Nasza Mała Polska - wołanie do natury

Martwa natura

Brzmiało jak pacnięcie kostki masła
krzyk poderwał wrony
teraz bez końca będą skubać
bezsenne powieki

w bezdechu chlapie czerwień
jeszcze drga galareta lecz czas
zwalnia
zastyga krzepnącymi mackami

eony zapadnięte w grudkę bursztynu
pod światło widzę zawęźlone nitki dróg

a przecież chwilę temu
wyrocznia dławiła się
bezlikiem perspektyw

dziesięć pięter wyżej przeciąg
wysupłał z otwartego okna firankę
ktoś się wychylił

albo schował