(Esej) Nie przyległy świat

autor:  Andrzej Malawski
5.0/5 | 1


Chłonie, ten cały zabiegany nonsens schowany w zmysłach, obrębione pragnienia, już lekko przetarte, już niemal powłóczą się uciekające od wykrojonego z formy przestoju , nie przyległe do lekkich splotów przyszłości, Napełnia się tą obawą próżne nasze zawiłości, nasze nieścisłości, niedopasowanie. Można tak nieskrępowanie uwić się w oczekiwaniach, uciec w modne rozterki, postrzępione od granic naszych skłonności. Tak niemal że szczelnie przylega istnienie, tych dalekich ucieczek, zwykłych przemierzać coraz to dalsze zakątki złudzeń, nie kwapiących się by do siebie dotrzeć, by bardziej przecierać ten gęsty materiał, który tak oplata nas szczelnie, tak porozumiewawczo milczy. Stroni się ten czas, od przyszłych wyborów, już nieco innych a wciąż dalekich od urzeczywistnienia. Wszystko tak modnie wygląda, wszystko tak ładnie pasuje, przylega, że można się przyzwoicie przebrać, już w kogoś innego, już z innego dna szafy, już w inne szaty, i cerować wytrwale daleką przyszłość, daleką ulotność, którą może rozwiać jedwabiste zrządzenie, przewrotność przeznaczenia. O ile życie jest wygodne, a sami zdzieramy z siebie skórę, aby poczuć się wygodniej, aby nie zaplamić tej naszej czystej powłoki, tego naszego przejaskrawionego wizerunku, w którym nie do końca wiadomo co jest pochowane, co z nami co z nimi, co przeciwko nam. Czy może rozsądek coś schował przed nami i przejął wszystko na rzecz głupich wyborów? Nie spojrzy pewnie w to samo lustro człowiek, jeśli w nim będzie tkwić prawda o sobie. Tak starannie staramy się dopasować wszystko do siebie, ułożyć, zatwierdzić, przewartościować, o ile choćby ten cykl choćby nie stały będzie nam służyć jak najdłużej.
Można to znaleźć, o ile się szuka, tak zawsze coś tam pochowamy w sobie, ilekroć tylko zaglądamy, przymierzamy, odkładamy na potem, choć czasem już nie warto wracać, tak wyrastamy właśnie, tak mijamy się z sobą, próbując zawsze podkraść dla siebie jak najlepszy materiał, znaleźć dla siebie coś na miarę naszych dążeń, nasze dopasowane istnienie, my, i reszta świata, ta, której jeszcze uda się w siebie przebrać, zanim grunt uleci spod nóg, a ściany zawężą przestrzenie.

Wersje wiersza


 
KOMENTARZE


Moja ocena

Moja ocena: