moment nieuwagi

moment nieuwagi

ścisnąłem głowę w skroniach
na pierś zwiesiłem myśli
schowałem czoło w dłoniach

czekając aż się wyśni
ten sen co iskrę wzniecił
i znowu w nim byliśmy

szczęśliwi tak jak dzieci
dziewiczą naiwnością
nadzieję znów rozniecił

nagle zrywa się wiatr porywa nitki zdarzeń
zabiera w inny świat zostawia kamuflaże
ten wiatr zaburzył ład i stan nierównowagi
a teraz czegoś brak
wystarczył moment nieuwagi

ścisnąłem skronie w dłoniach
na siebie wziąłem ciężar
liczony w ciężkich tonach

co w świadomości pełza
że nie ma z kim go dzielić
przegrałem choć zwyciężam

choć dywan mi się ścieli
czerwienią płonnych maków
zasypiam sam w pościeli

PW