za widnokrąg

za widnokrąg

ta sama linia w którą wbijasz wzrok
gdy witasz świt gdy żegnasz mrok
horyzont zdarzeń perspektywa zmian
chciałbyś uciec tam

gdzie się kończy świat
gdzie żegluje wiatr
gdzie powiedzie szlak
jeśli zechcesz tak

wąska granica między dniem i snem
pokryta nieba szarym tłem
łuna nad lasem świt pochłania zmierzch
znów masz chęć by biec

kiedyś odejdziesz za widnokrąg sam
i nie zostanie nawet ślad
za swoim słońcem cicho pójdziesz wprzód
znikniesz pośród pól

PW