odważka

odważka

usiadła obok mnie spojrzała sinym okiem
markotna niczym cień jak szary pył zza okien
struchlała ssała kciuk nadgryzła też paznokcie
na skórze miała brud w spojrzeniu jakby pośpiech

moja mała odważka cichutko przy mnie siedzi
i nie śmie się odezwać i wzrokiem swym mnie śledzi
rozkoszna jak pacynka na palcu drży niemocy
brakuje jej odwagi by wprost mi spojrzeć w oczy

zniżyła w końcu głos i na granicy szeptu
mówiła do mnie coś o sile intelektu
że nie wyrosła lecz mądrością to nadrobi
że gdyby spojrzeć wstecz to los jej krzywdę zrobił

moja mała odważka...

gdy pochyliłem skroń spotkały się spojrzenia
chwyciła mnie za dłoń jak chwyta się marzenia
by wypowiedzieć znów swą prośbę niby prostą
żeby nie szczędzić słów i pomóc jej dorosnąć

moja mała odważka...

jej szept poruszył w mig najczulszą strunę we mnie
i zanim przyszedł świt zaparłem się solennie
że słowa zmienię w czyn lecz taki co nie zginie
dorośnie przy mnie bym i ja mógł dojrzeć przy niej

moja mała odważka...

pw 2015.07.15