I JAK MI UWIERZYĆ

I JAK MI UWIERZYĆ

Podnosi się cisza księżycowa
by snuć się nad jeziornym zwierciadłem
bezszelestnie nastraja struny milczenia
tuli powietrze obojętne
smutkiem się rozrasta

Fale się skrami rozsrebrzniały obficie
prześwietlają wibrujące minerały
i szklisty pył drobinek czasu
z szal życia wykradają skrycie
i z spadających gwiazd obok nas

I jak mi uwierzyć
iż miałżebym przez ten krótki czas
nie móc wyzbyć się udręki
pięcioma niepewności serca zmysłami
z uciszanymi myślami tylko obcować

⊰Ҝற$⊱…………………………………………………… T☀ruń - 15 marca '24