Jutro piękniejące lepszym

Ścieżki istnienia bywają zwodnicze,
choć człowieka często chce je oszlifować.
Pragnie zrozumieć życia tajemnicę
i sen przechytrzyć, by zacząć od nowa.

Od wieków marzy, żeby świat był lepszy,
wolny od pereł rzucanych przed wieprze.
Aby jutrzenka, która oko cieszy,
znów zajaśniała i było słonecznie.

Jednak czy zdoła wskrzesić w sobie radość,
gdy na ramieniu dźwiga ciężar bólu?
Czy znajdzie siłę, wciąż na oślep bieżąc,
i czy podoła dogodzić każdemu?

By tak się stało musi wpierw uwierzyć,
że dzień kolejny, choćby i ostatni,
jest darem niebios, jak dla smutku słodycz –
wówczas Bóg dobry świat tęczą upiękni.

Kasia Dominik