Κι αν ανατείλει…

Κι αν ανατείλει η φωνή των ονείρων μου
σαν αντικαθρέφτισμα, θαρρείς, της θλίψης μου…

Κι αν ανατείλει το αφανέρωτο τραγούδι της ψυχής μου
σαν γέρας τρανό των προσπαθειών μου…

Κι αν ανατείλει το δρέπανο της αγανάκτησής μου
βαρύ από θυμό κι εκθαμβωτικό…

Κι αν αναντείλει το κορμί μου το πρωί
φρέσκο μες στην ξένη θάλασσα…

Θ’ανοίξουν, τότε, τα χρώματα
τις κλειδαριές τους
να πιουν τα μάτια μου
να ξεδιψάσουν;