Śmierć starego drzewa

Stare, spróchniałe drzewo
do ziemi garb swój chyli
niewiele zostało w nim życia
zwali się w każdej chwili

Samotne i opuszczone
bez kory i bez liści
ma tylko jedno marzenie
i wierzy, że ono się ziści

Pragnie skonać bez bólu
złamane porywem wiatru
grając ostatnią rolę
na deskach leśnego teatru

Dumne na przekór wiatrom
czterysta lat tu stało
majową burzą zmęczone
nie mówiąc nic, się złamało