Przerwa_na Radość*

Tego poranka byliśmy szczęśliwi
Bóg świadkiem, szczęśliwi
Kamienie, rośliny świeciły jak słońce
Przed słońcem,
A ono wschodziło – tak czarne i jakże wysokie
Gdy nimfa ukradła nam troskę – by ubrać
Swój lasek palmowy.
Amorki i fauny śpiewali i grali;
Pod drzewem laurowym – też czarnym jak słońce,
Bawiły się dzieci.

Przez cały poranek byliśmy szczęśliwi,
Zamknęła się studnia otchłani.
Gdzieś obok nasz faun tupnął nóżką,
Amorek się zaśmiał: o jakże byliśmy szczęśliwi!

A potem spadł deszcz i zatopił padoły,
Przechwycił Twój uśmiech... Leżałaś w pokoju:
Te oczy niezmiernie głębokie
Szukały płomieni, rażących jak miecz archanioła.

"Nie mogę zrozumieć", mówiłaś, "I tak nie wyjaśnię.
Tłum pragnie kolorów, marnując swe farby
A przecież ich barwa to czerń”.

-------------------------------------------------------------------
*Jest to wolne tłumaczenie wiersza Jorgosa Seferisa (1900-1971) - poety i eseisty greckiego, zrobione specjalnie dla wortalu Moja Przestrzeń Kultury.

Tekst oryginalny w języku greckim:

Διάλειμμα Χαρᾶς

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔνοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα
ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.

Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν
κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στὶς μαῦρες δάφνες
σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ
ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι
ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου
θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα
ἔπαψες νὰ γελᾶς σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα
κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια κοιτάζοντας
τὸν ἀρχάγγελο νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-
«Ἀνεξήγητο» εἶπες «ἀνεξήγητο
δὲν καταλαβαίνω τοὺς ἀνθρώπους
ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα
εἶναι ὅλοι τους μαῦροι».

1935