Brewiarz dziewczyny z sąsiedztwa

Ty

błogosławię igłę wbitą w ciało
(każdą),
które umiera, kiedy otwieram oczy
szukając snu przed świtem
nieba.

Jestem wdzięczna za prostotę
niedającą zamknąć się w słowie,
za odbicie siebie w oczach matki
upadającej pod ciężarem diagnoz.

Krzyżu mój, dziękuję za krew na poduszce
i padaczkę o północy, za morfinę, kardiomiopatię,
paraliż, kiedyś jednej, teraz obu rąk i za Synocrom
oraz za to, że dziś tu, jutro tylko Ty wiesz gdzie,
usiądę pod kaskadą rurek tak licznych jak gwiazdy,
które oddalają ode mnie odziedziczoną śmierć,
pompując płuca.

Kasia Dominik