Miłość największa

Nieskalana miłość pierwsza
Dotykiem dłoni powściągliwa
Milczy dostojną nieśmiałością
W prostocie gestu wzywa

Druga miłość niczym deszcz
Obmywa pamięć o tej pierwszej
Wkrada się jak księżyc majowy
Namiętnie wypełnia serce
Nie chce wstrzemięźliwości
Oczekuje więcej

A ta trzecia gorąca jak lawa
W skrajności w skrajność wpada
To już nie miłość lecz obława
Puste dłonie poparzone pozostawia
I zraniony głuchy telefon
Kto rozstania jest winny?
Tak samo ja jak i ty !
Mieliśmy wszystko będąc razem
Teraz nie mamy nic

Miłość największa - ta pierwsza
Nie pojęta w swojej piękności
Kłamstwem nieskalana
Daleka od obłudy
Szlachetna do końca
Cichuteńko po kątach dziś szlocha