Być poetą to…

... piórem zabarwionym pokotem
w prezbiterium pomiętej kartki
ocalać piękno z nicości niebytu

w śmierci wskrzeszać życie
szeleszczącą alegorią
przyszłych wspomnień
wykutych w kamieniu

w zapomnianym słowie
rzeźbić emocje przepasane
myślą wędrującą ścieżkami
atramentowych pejzaży

wysłuchać się w sumienie epoki
będące echem dźwięczącym
w barokowym lesie fraz

Być poetą to…
z niedoścignionych chwil
szyć własny świat

Kasia Dominik