pejzaż wewnętrzny

pejzaż wewnętrzny
(za A. Stasiukiem)

obrazy myśli i idee
ciągle kolejne i następne
na duszy ryją ślad i ciele
postępujące i podstępne

wijąca rzeka na równinie
podmywa brzegi żłobi wąwóz
zagłębia się jak język w ślinie
dodając wodzie odcień brązu

zjawiają się by szybko zniknąć
ludzkie postacie znów po stracie
coś chcą powiedzieć jednak milkną
zostając w swoim dylemacie

winy nie mają tu znaczenia
są nieistotne jak zasługi
ktoś trwa choć świat się wokół zmienia
kogoś zabiorą deszczu strugi

wyborem wolność jest wyboru
w tym wymyślonym krajobrazie
własny niepokój osią sporu
gdy się spokojnie w poprzek kładzie

trochę leniwie nie od razu
świętoszkowaci bo nie święci
poczęte dzieci krajobrazu
bohaterowie bez pamięci

mogą się nagłej oddać cnocie
albo upodlić zgubnym czynem
ich wolna wola jest w istocie
tym co stanowi praprzyczynę

ukształtowani przez krajobraz
zarysem prostym i odręcznym
dla zrozumienia własnych doznań
szkicują pejzaż swój wewnętrzny

PW