Sonet od serca

Czasem zostaje ktoś w pamięci,
kto przypomina nam o sobie,
wtedy się czuje, że gołębie
jedno w nas; umysł chce poświęcić.

Bo w życiu z sercem i rozumem
pracować trzeba się nauczyć -
naraz; oddzielnie tylko głuchym
jak kamień stawać się w zadumie.

To co w nas bije wszyscy wiemy.
Lecz, kiedy wpada już do głowy,
podpowiadając nam - to niemy

głos, który nie chce się wydobyć,
by odpowiedzią rozpromienić,
szlachetnym będąc w swej wymowie.