Wciąż (jeszcze) przed

Jakby wprost z nozdrzy,
wierząc, że ślepiec przejrzy.

Wierzę w jego oczy
niedbały ścieg żadnego powidoku.

Oślepły trzymam się poręczy
niczym noworodek.

Śniąc oddaje wszystko
za jedno widzące oko.

Nozdrza haftują
trwającą już wieczność.

Wciąż jestem przed narodzinami.




Poznań, 18.09.2020