W WEHIKULE CZASU

W WEHIKULE CZASU

Nikt się nie dowiedział
nie dopytał cię nikt
o twe wnętrze uzewnętrznione…
o pokrewieństwo
z Księżycem i Słońcem
gdzie samotność twa osierocona
wśród lasów zielonych

Gdzie sosny i brzozy…
dęby niebotyczne
pną się ku światła legendzie
rzędem nieskończonym
ty leśnym pijany fermentem
na gwiazdonośnych orbitach… hen
w oblicza ich nieobliczalne zaglądasz
łaknąc ślicznie tragicznych lśnień

Tam w wehikule czasu
gdzie ulatują wraki światów
innego siebie spotykasz
w głąb pustych niebios doczołgasz
zastaniesz smutek i rozpacz
i mnóstwo rozpływających weń
ofiar irracjonalizmu napotkasz

⊰Ҝற$⊱………………………………………………………… Porąbka, 3O grudnia '19