Paradygmat współistnienia (wiosna 2020)

Rozkwieciły się drzewa
Nieświadomością kolorów
Okryły się płaszczem z nadziei
Tak tutaj zieleniej, powietrzniej... pszczelej...
Wszystko co zielone i wonne
Stawia się na rześki apel błękitu

Opadają płatki białe
Opada liść zielony
Dotykiem wiatru przymuszone

Wznoszą się dusze
I wznoszą westchnienia
Niebo teraz jakby szerzej otwarte
Pełniejszą piersią oddycha

Sarna przydrzewna zwęszyła rześko obecność
Ptak się poderwał do lotu zachowawczo

Ale obecność jak lodem się skuła betonem
I tuli się w zimną strachu pierzynę

Mnożą się cyfry
Mnoży się zieleń
Ustają oddechy
Ustają chłodne wieczory, poranki

Współistnieć to znaczy
Być istnień świadomym
Współistnieć to potrafić dostrzegać

Więc istniejemy razem tej wiosny jak każdej...

Jednym dotąd nieznanym istnieniem
Zmienił się tylko
Paradygmat
Współistnienia.