Wiersz

zatrzymał się w przedsionku –
bał się przekroczyć progu
na zewnątrz tyle złych oczu
spoczął na białym obłoku
myśl wolną w niebo posłał
teraz kroplami deszczu spada
na moje jej jego i twoje lico –
lato jest piękne i takie zielone
jak drzwi domu z białą kartką
zapisaną dżdżystym wierszem –
w przedsionku zatrzymał się