Czuwając

Rozmodlenie i cisza
kruchty,
cierpią z Tobą,
adorują.
Mają tylko Ciebie i wiarę.
Ty wrócisz.

A na stokach gór płoną ognie.
Żur pochowany,
czereśniowe kwiaty
pękają w blasku księżyca.
Nadzieja ostrymi pędami
przebija ziemię.

I nie rozpoznali Cię.
Zapatrzeni w głąb swego serca
trącili łokciem, niechcący.
Nad sobą płaczcie,
powiedział Pan.

Płoną ognie do rana.