Κανέλλα και αγριοκέρασα

Στο παραθύρι του βοριά κοντοστάθηκα. Μετέωρη εικόνα σ’ έναν αιώνα που δεν αντιστέκεται σε τίποτα.
Σερβιρισμένες σκέψεις, σερβιρισμένα όνειρα, σερβιρισμένα ιδανικά, από γκουρμέ σεφ. Τα φάγαμε όλα, τα ρουφήξαμε και το τοπίο γύρω νωχελικό, καθώς περιμένουμε το επιδόρπιο. Θα ‘ναι άραγε πασπαλισμένο με κανέλλα; Ή περιχυμένο με αγριοκέρασα;
Παγωμένος άνεμος. Λευκό παντού ντύνει τη νύχτα. Τα δέντρα γυμνά από τις φυλλωσιές τους. Ένα τσιγάρο αργοπεθαίνει στο τασάκι. Μικρά κυκλάκια καπνού ανεβαίνουν στο ταβάνι. Ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί βυθισμένο στο χιόνι, παγώνει ώρες εκεί…
Ο αναθεματισμένος άνεμος δεν λέει να σταματήσει με τίποτα. Σφυρίζει βάναυσα στα αυτιά μου τα γυμνωμένα όνειρα. Τα μακρινά ταξίδια που δεν έκανα ποτέ. Το ρίγος του δέντρου που αναζητά τη φυλλωσιά του.
Μέσα μου ζει ένα γεράκι…
Αφουγκράζομαι την ερημιά σου. Αναζητώ το παγωμένο βλέμμα σου που αντικατοπτρίζει την ανυπαρξία μου. Από το παραθύρι μου κοιτώ το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί που χω βυθίσει στο χιόνι. Δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Ωριμάζουν τα όνειρα; Πέφτουν γινωμένα, όπως τα φρούτα από τα δέντρα; Σαπίζουν αν τα ξεχάσεις στο χώμα; Ω! ναι. Τα όνειρα σαπίζουν αν τα ξεχάσεις, όπως σαπίζει το κορμί που δεν νιώθει τις ανάγκες του.
Από κάπου έρχεται στα αυτιά μου το γοερό κλάμα ενός βρέφους. Σπαράζει για τον ερχομό του, την έναρξη της πορείας του προς το θάνατο. Η μάνα το φέρνει στοργικά στο στήθος της για να το θηλάσει. Να βυζάξει τροφή για να μεγαλώσει γρήγορα και να τρέξει. Να τρέξει που; Άγριο πράγμα η ωρίμανση! Σ’ έναν κόσμο που οι γκουρμέ σεφ, σερβίρουν εκλεπτυσμένα τα πιάτα τους και δημιουργούν εθισμό, τα μωρά έχουν χάσει το παιχνίδι εξ’ αρχής. Βύζαξε μικρό, βύζαξε, χρειάζεσαι τα αντισώματα της αναισθησίας, για να αντέξουν τα κύτταρά σου σ’ έναν κόσμο χωρίς κανέλλα και αγριοκέρασα.
Μέσα σου θα μεγαλώσει ένα γεράκι…
Από το παραθύρι του βοριά, κοιτώ μια γέρικη φιγούρα, που σέρνει τα πόδια της πάνω στο χιόνι. Αφήνει πίσω της μικρά νωθρά βήματα, καθώς απομακρύνεται από τον ορίζοντά μου. Μια κάπα, ένα μπαστούνι και κυρτοί ώμοι, συνθέτουν μια εικόνα ανημποριάς και ματαίωσης. Σε λίγο το ταξίδι του θα τελειώσει, ο γέρος το γνωρίζει. Περπάτησε όλο τον κόσμο, έφαγε όλα τα πιάτα που οι γκουρμέ σεφ του ετοίμασαν και για το μόνο που μετανιώνει, είναι που δεν δοκίμασε ποτέ κανέλλα και αγριοκέρασα. Θα θάψει την τελευταία του ανάσα μες στο χιόνι και κανείς δεν θα αναρωτηθεί, αν υπήρξε ποτέ.
Μέσα του πεθαίνει ένα γεράκι…
Κρυώνω και πεινώ. Πίσω από το παραθύρι του βοριά έχω στρώσει τραπέζι μόνο για μένα. Όχι δεν θέλω άλλα από τα γκουρμέ πιάτα σας. Σας τα χαρίζω!
Μην μπείτε στον κόπο να μαγειρέψετε για μένα ξανά.
Έτσι κι αλλιώς, εκατομμύρια πελάτες περιμένουν στην ουρά για να γευτούν τα άθλια πιάτα σας, που με τόση χάρη τους σερβίρετε, δεν θα λυπηθείτε δα, για έναν χαμένο πελάτη. Εκατομμύρια πελάτες, που πληρώνουν καθημερινά για να γευτούν την ανυπαρξία τους. Δίχως αίμα να κυλά στις φλέβες τους, τρώνε λαίμαργα, τα λευκά γκουρμέ πιάτα σας.
Όμως εγώ, τώρα λιμπίζομαι κανέλλα, αγριοκέρασα και στη μέση το κρασί μου.
Σήμερα, θα ντυθώ στα κόκκινα θα πιω στην υγειά σας και θα σκοτώσω το γεράκι…