Bóg i malarz

Pędzel migał w jego dłoni
jak rój podnieconych pszczół.
Szybko,
systematycznie,
zapełniajac każdy skrawek płótna.
Wyczarował pejzaż.
Ten swiat stawał sie coraz bardziej żywy,
już słychac było szum lisci,
ptak w gałęziach snuł wesołe trele,
juz słońce przyjemnym ciepłem drażniło skórę.

Czasami...
....na chwile przystawał.
Pędzel zamierał w jego reku.
Milcząc, przechodził w najdalszy kąt pokoju
i długo wpatrywał sie w blejtram.


A Bóg tymczasem w niebie
uchylał firankę chmur
i ukradkiem zerkał na ziemię
i widział
mały pokój i stół,
a na sztalugach, zupełnie jak w niebie
kwiatami kwitnące łany pól.
A patrzac,
cos mruczał pod nosem
i coraz bardziej marszczył brwi,
bo zazdrość kuła go w serce,
gdy przeniósł wzrok
na swój własny kicz.