Glinianymi dłońmi

Porcelanowe oczy
tak patrzą do głębi
na dno łakomego świata

może to żal się zaparza,

satynowe spojrzenie
ubywa z pamięci.

Może chwilą to nakryć,
może w głębi utonąć,
odsączyć tylko zwątpienie.

Pytanie odpowie
ciekawemu światu
źródłem do rozlewiska,

w porcelanie
tchnięte serce
glinianymi dłońmi.

Wszystko się skruszy
nawet czas, którym zlepił
swą pamięć.