refleksja

z tysiąca uśmiechów
rozsypanych jak puzzle
układa usta

jaskrawym cieniem
zakrywa smutne oczy
by nie poniosły jej
na oślep
do chwil
gdzie garstka radości
rozebrała ze szczegółów szept
rozsądku

wkłada znów pończochy
najlepszą z sukienek
wplata w kosmyk włosów
ażurowy płomień

by czym prędzej wejść godnie
w dawny blask
słodki dreszcz
by znów nie śmiać się
przez łzy
i by nie wpaść w jesień