Sny przypadkowe

Śni mi się czasem,
że już nie rosnę.
A do nieba tak strasznie daleko.
Boli samotność
w ciszy przerzuconej gwiazdami.
Wody,choćby ze Styksu,
gdzież ty jesteś przeklęta rzeko!

Ukołysać się między snami
i nigdzie nie odchodzić.
Bezczynne mieć dłonie i oczy.
I być,po prostu być.

Ach,
wody bym się napiła
z tego źródełka pod paprociami...