Melancholia (na podstawie własnych zdarzeń i skojarzeń)

Nefrytowe szkliwo co wykłada nieckę
podłoża piarżystego Przemarzłego Stawu
jak wody oko rusałczanej barwy
w głąb ciągnie odpychając magnesem nostalgii

To również słońce które sześcian bieli
mego domeczku niczym kostkę Rubika
osadzoną na skarpie. Tam gdzie osuwisko
umacnia skalne ziele z rodziny goździków

Zapachu przypomnienie lotnego tworzywa
lub czasu kulistego kiedy swój ogon pożera
słodkich także fiołków z gorzką pomarańczą

i (na przestrzał) otwartych ramion nieba
a w nich serce moje niespiesznie szybuje
białą kartką cirrusa bądź treflowym asem