SŁOŃCE OBLE BLEDNĄCE

SŁOŃCE OBLE BLEDNĄCE

Dostojne wszechświata widoki
sczesujesz z mroku martwego tabu
z ogołoconej natury samotni
gdzie zgubny mży świst bóstw ponurych
w seansach źródlanych przedwiośni
niespokojem przeznaczenia zastygasz
w chwilach wyznań żarliwych
i uniesień serc perwersyjne gwałconych

W pokaleczonych jak zbity pies wierszach
eter tylko w lustrze myśli tężeje
wokół prawd i półprawd słów scherz
i obnażone filozofów, poetów popiersia
ciężkie kontestacją, cierpkie i lepkie
nadgryzane przez zgryźliwy czas
niegodny by go tulić do serca
gdy świtem nad światem wstaje strach

Boś bezcieleśnie zatrzaśnięty w nim będąc
w bezsennych smutku lamentach
w serpentynach ich widm drżysz jak płaz
niezmilkłe ty dziecko bezbronne
witasz Słońce samobójczo oble blednące
na skrzypiącym widnokręgu odpływów
gdzie przepaść nietrwałych miłości
zbyt nagle zmierzających donikąd

⊰Ҝற$⊱…………………………………………………………………… Toruń - 11 lutego '18