Kołysanka o Rolandzie

Wyśniłam Twoją twarz.

Szukałam jej.
Nie wiedziałam dlaczego.
Uśmiechem
dręczyłeś mnie nocami,
odkrywałam
przeczuwałam.

Czekałam.

I
spotkałam Cię
w oczach mojej synowej.
Zachłanny byłeś,
dłoń syna - stała się Twoją ,
a uśmiech ,ten wyśniony,
oboje dzielili na pół.

Śpij, mój książe.

Okno jest jasne.
Twarzyczka Twoja, jak ułamek złoty,
świeci cicho.
Patrzysz, a wewnątrz jest sen.