Dwie Jesienie

Mojej Księżycowej Przyjaciółce.

Dwie Jesienie

Mówią: „ech! zakochać się na wiosnę”,
lecz powiedz — czy nie trąci banałem?
Ja wiem, tu rośnie kwiatek, tam słońce,
ja wiem, rysuje światłem, tak ładnie
wyplata z żonkili wianek. I myśmy
pletli, lecz takie z rudawych liści.

Wiosną to prosto, wiosną to rozkosz,
świat boso gna przez zieleń pijany.
Amory, choć coś fruwają skośno,
to jednak w cel bez pudła ślą strzały
w szumie motylim. Nam szeleściły
w mgłach suche trawy i skrzydła Lilith.

Klucz dzikich gęsi firmament kreślił,
a nam się rozlał marzeń ocean,
i w jego fale na łeb spadł księżyc,
a kiedy leciał, to dla nas śpiewał
pieśń Afrodyty. Wtedy byliśmy
dwa w jedno serce odlane byty.

Jesień złączyła nas, i rozdarła,
po drodze była też jedna wiosna.
Choć ni ja chciałem ani ty chciałaś,
a jednak trzeba było się rozstać
w poranek mżysty, nierzeczywisty,
dałaś mi pukiel włosów swych i łzy.