Marzenia sennych kobiet

No niech pan powie, skąd
to się wzięło, no?
''Ano znikąd, mój drogi,
ot, zwyczajnie, tak to sobie już było.''
Doprawdy?
''A oczywiście! Najwyraźniej,
dziwne to są marzenia sennych kobiet.''

To zapewne wszelkie bzdury...
''Pewnie tak.''
no, lecz powiem, może tu.
''Czy pan ją zna?''
Rzecz, nie ja, lecz może który
wtrąci jedno zdanie mu!

''Jakie zdanie?''
A oto no chodzi, że i żadne!
Bo, po prawdzie, mój panie,
nikt tu nikogo nie zna.

''Guten Abend, meine Damen.
Pani pozwoli, to ja.
Zdawałoby się-jedyny,
a jednak...''
''A przecież, że nie!
Privet, krasivaya Ledi.
Pani pozwoli, wtrącę,
choć poznałem tyle dam.
To rzeknę, tak szalenie.
Dla ciebie me cierpienie.
Cierpienie, twoją nutą, takie znam.
Ręczę wam!
Takie, ach tylko takie...
Takie znam!''
''Komu? Czy nam?
Prostactwo, proszę ze mną.
Pani spocznie.
Pani wstać raczy,
bo to już trzeba, o tak,
trzeba iść.''

Nikt nie wie kto to,
tak się niby to zdaje.
Nikt tu nikogo nie zna.

''Ba, nawet dla mnie taki bal.
To przecież kpiny, lecz...
jedynie, tak i owszem, ja ją znam!
Bo tamta pani
rzecz to jasna a zupełna.
No a te myśli tak wirują wkoło niej!''
A i te serce, och, a myśli!
''Było!''
Jest obłędna!
Ja ją znam!
ach śpiewam wam,
że tylko mnie...
Tak! Tak odda się...

''Zajmijmy się pewną panią.
To droga, życie
naszych róż!
Uczuciem, rzec,
że się skradnę!
Kocham i kocham, i padnę!''

Ach, a ja zatem, droga pani,
w piątym rzędzie.
Ta na scenie,
sercem błądzę wkoło niej!
I ta pieśń, a i ten czar
uczucie wrzące!
Ten powiew, i te wciąż
myśli, i te...

''Rządze!''
''Łajdaku!''
''A co, czyż to nie koniec?''
''Taka puenta.''
Zapewne, to, to ta puenta.
''Ach, zupełna!''
''Ot, zrobił pan miłość.''
A takie pan dawał popisy.
''Pan też.''
''A, no i pan.''
Ach, więc jedno pytanie...

No niech pan powie, skąd
to się wzięło, no?
''Ano znikąd, mój drogi,
ot, tak to sobie już było.''
Doprawdy?
''A oczywiście! Najwyraźniej,
dziwne to są marzenia sennych kobiet.''