Jak ruszyć czas?

Jak ruszyć czas,
który zatrzymał się dla mnie?
Jak ruszyć czas,
co w głowie wciąż cofa mnie w tył?
Jak ruszyć czas?
Gdy cień urasta na mych oczach,
jak dzień przemienia się w noc
pod szarym pokrowcem wspomnień.

Każdy dzień
maluję tak samo,
zwęglone obrazy,
szare ołówki,
co dnia wyciskają jednakie piętno,
a ja łamię ich końcówki
z nadzieją na zmiany,
a jednak znów przeglądam je
jak prześwietlone fotografie,
znajome wzory
i tylko ciszę zakłóca
co rusz setka ulicznych hałasów,
ta znajoma melodia,
kropla wody
sącząca się z zepsutego kranu,
odgłosy sąsiadów,
ich śmiechy, krzyki, chrząknięcia,
wędrówka muchy przez pokój
jakże drażniąca dla uszu
świadomość, że życie
toczy się obok.