Εκείνη

Έλεγε θα ‘μαι πάντα εδώ

Έλεγε πάντα σ’ αγαπώ

Δεν είχε μάθει να μισεί

αν και την είχαν προδώσει

Χαμογελούσε σαν παιδί

Έκλαιγε όπως και μικρή

για έναν κόσμο που πονά

Δεν είχε αλλάξει

Όμως μια νύχτα ξαφνικά

άλλαξαν όλα τα παλιά

έμεινε μόνη της ξανά

την είχαν πάλι πληγώσει

Και ξανά

μόνη στου ονείρου τα σκαλιά

παλεύει μ’ ότι την πονά

και τη σκοτώνει

Και ξανά

θυμάται όταν μια φορά

της λέγαν οι άλλοι σ’ αγαπώ

και τώρα λιώνει

Μιλούσε πάντα για όνειρα

Μιλούσε μόνο η καρδιά

Ερωτευόταν δυνατά

και συγχωρούσε

Είχε φορέσει δυο φτερά

πετούσε μες στα σύννεφα

τη σημαδεύαν συνεχώς

μα ισορροπούσε

Και ξανά

τον κόσμο είδε απότομα

σαν τα νεογέννητα μωρά

που τη ζωή ξεκινάνε

Και ξανά

τρόμαξε γι’ άλλη μια φορά

άνθρωποι είδε σαν κι αυτή

πως πουθενά δε χωράνε

Της έλεγαν λόγια πολλά

τα άκουγε με το μυαλό

τα πίστευε με την καρδιά

και τα κρατούσε

Τα πάντα ζούσε έντονα

Ξεχείλιζε αισθήματα

Για όλα τα πρέπει και τα μη

αδιαφορούσε

Και ξανά

έγινε στάχτη η καρδιά

που πίστευε έτσι εύκολα

όσα της λέγαν

Και ξανά

έπεσε τόσο χαμηλά

αιμορραγεί σιωπηλά

πλήρωσε γι’ άλλους που φταίγαν

Σηκώνεται σιγά σιγά

τινάζεται απ’ τα χώματα

σφίγγει τα δόντια κι ας πονά

και προχωράει

Ψάχνει για κάτι αληθινό

και τον χαμένο εαυτό

ν’ αρχίσει πάλι να γελά

κι η καρδιά να χτυπάει

Και αν τον βρει απ’ την αρχή

θα χτίσει την παλιά ζωή

πάνω ψηλά στον ουρανό

ξανά θα πετάει

Και ξανά

θα κάνει όνειρα τρελά

και θα στοχεύει σε αυτά

γιατί δεν τα ‘χει ξεχάσει

Και ξανά

θα βρει ανθρώπους ν’ αγαπά

να τους πιστέψει όπως παλιά

ούτε και τώρα έχει αλλάξει…