CHOĆ GUBIĘ CHWILE

CHOĆ GUBIĘ CHWILE


W kołysanki słów… które
ukradkiem przemykają
jak obłoki radością brzemienne
w ciemności niepamięć nade mną
wpatruję się jak dziecko codziennie

Wznoszę oczy do pogodnego nieba
niczym niewinny skazaniec
i wtedy w mym istnieniu
skrytym poza czasem wśród wierszy
na chwilę wszystko się staje

I choć gubię pachnące chwile
drżące strof oczekiwaniem
nienasycone wtedy pytam myśli
i wiem… że wystarczy
że poezja w ciszy się przyśni… i stanie



⊰Ҝற$⊱ ………………………………………………………… Samotnia 29 grudnia '17