Dzień dwudziesty dziewiąty z pamiętnika szalonej nastolatki

To już dwudziesty dziewiąty dzień,
A ciebie ciągle nie ma.
Róż na policzkach zbladł i zmiękł,
Niepokój rośnie, w lęk się zmienia.

W kalendarz zerkam, to miesiąc już,
Gdy czułam ciebie w sobie.
Chociaż czasami sprawiasz ból,
To przyjmę ból bez drgnienia powiek.

Chwile rozkoszy późniejszych dni
Znikają w niepamięci.
Brak mi zapachu twojej krwi,
Jak pustej kapilarze rtęci.

To dzień dwudziesty dziewiąty już,
Trzydziesty, a ty w lesie.
Przyrzekam, że powstrzymam chuć,
Tylko rzęsiście wróć, okresie!