poesia non olet

choć wszystko już w niej było
niczym w telenowelach z sambolandu
wprawdzie ktoś stęchliznę głupoty zaszył w jej palcie
moli obrazoburstwa nawrzucał do kieszeni spodni

mimo że nikt teraz nią nie oddycha
cierpiąc na astmę niewzruszenia
tylko czasem ktoś się odurzy nią
winem albo cnotą (za mistrza namową)

kto jeszcze czuje to wszystko co się w niej mieści
kto wie że zakwita w niej coś więcej poza kałem
nie mającym nic z płatków róż (choćby w płynie)

mimo że krew w niej biegnie od wersu do wersu
przez delty nadgarstków i w każdej strofie
czuć swąd gnijącego mięsa i obumarłych ciał
w których życie się skończyło bo bezsens
skończyć sam ze sobą chciał

choć ktoś wpadł na genialny pomysł dodać do niej uryny
kilku dziwek do smaku co mają synów prosto z kurew ciętych

mimo że sięgnęła już swą stopą ciemnicy
nią nie możesz się brzydzić (nie możesz)
nie możesz nie wpuszczać w przytuliska przytuleń
odrzucać jak zadżumionego (nie możesz)

ty pamiętaj (musisz)
pamiętaj że choć świat chcę inaczej
to się nie zmieni - zawsze tak będzie że
poesia non olet
non olet