be-bop

λυρικός και ευαίσθητος σαν το μενεξεδένιο φύλλωμα
της ψωλής μιας κάμπιας
με γλαύκα μάτια
μπερές
φουλάρι
δόντια λαγού
και ιταλικό μούσι
ποιητής
συνήθως μένει με τη μάνα του είναι η μόνη που τον καταλαβαίνει πραγματικά
ενώ
οι μεγάλοι δάσκαλοι λυσσάνε
καθώς τρώνε τις σάρκες τους
καθώς τσακίζουν τα κόκκαλα τους στις σελίδες
αφήνοντας παρακαταθήκη
τα αθάνατα αριστουργήματα τους
που τους συνθλίβουν
και γίνονται
στο τέλος
αυτά